உறக்கமற்ற காத்திருப்பு.... - 2

மூட்டு வேன்கொல் தாக்கு வேன்கொல்
ஓரேன் யானுமோர் பெற்றி மேலிட்டு
ஆஅ ஒல்லெனக் கூவு வேன்கொல்
அலமரல் அசைவளி அலைப்பவென்
உயவுநோ யறியாது துஞ்சும் ஊர்க்கே.

-ஔவையார் (குறுந்தொகை 28 - பாலை - தலைவி கூற்று )

முட்டுவேனா? தாக்குவேனா? தெரியவில்லை
நானுமோர் தன்மை மிகுந்து ஆ அ ஓ என அலறுவேனா?
மெல்லிய காற்று கூட அலைக்கழிக்கும் அளவிற்கு என்னை
துக்கம் நோயாக பீடித்திருப்பதை
அறியாது உறங்கும் இந்த ஊரை என்ன செய்வேன்?

ஜார்ஜ் எல். ஹார்ட்டுடனான பேட்டி ஒன்றில் (அ. முத்துலிங்கம் எடுத்தது என நினைக்கிறேன்), இந்த பாடலைப் பற்றி பேச்சு வந்தது. பேட்டியாளர் இந்த பாடல் விரகதாபத்தில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணின் காமத்தின் வெளிப்பாடே என்றார் (உண்மையில் இன்னும் கீழிறங்கி, ஒரு பெண் சுய இன்பம் கொள்வதன் விவரிப்பே இப்பாடல் என்றார்). ஹார்ட் என்ன பதிலளித்தார் என நினைவில் இல்லை. இது ஒரு வாசிப்பு.

இப்பாடலை காமத்தின் வெளிப்பாடாக காண்பது சரியா தவறா என்ற கேள்விக்கு எந்த பொருளும் இல்லை. அந்த வாசிப்பிற்கான சாத்தியங்களும் இந்த பாடலில் உள்ளன என்பது உண்மையே.

இந்தப் பாடலை சுற்றியுள்ள தகவல்களை எடுத்துக்கொள்வோம். பாலை நிலப்பாடல் இது. பாலை பிரிவிற்கான நிலம். ஆக இந்த பாடல் ஓர் பிரிவை பேசுகிறது. தலைவி கூற்றாக வரும் பாடல் இது. தலைவனின் பிரிவு துயர் தாளாத தலைவின் புலம்பல். இந்த புலம்பல் உடல் சார்ந்த வெளிப்பாடாக வருகிறது பாடலில் : முட்டுதல், தாக்குதல் என. இந்த புள்ளியிலிருந்து காமத்தை சென்றடைவது வெகு இயல்பான ஒரு வாசிப்பே....

ஆனால் எனக்கு இந்த பாடல் ஒரு தற்காலிக பிரிவை மட்டும் சொல்வதாக படவில்லை. அதனினும் ஆழமாக ஓர் பிரிவின் ஆற்றாமை தெரிகிறது அதில். இதோ இந்த வாரம் ஆழிப்பேரலையின் ஐந்தாம் ஆண்டு நினைவு தினம் வந்து போனது. தொலைகாட்சி செய்தியில் ஒரு காட்சியை காண்பித்தார்கள். ஆழிப்பேரலை அடித்து ஓய்ந்த மறுதினம் எடுக்கப்பட்ட காட்சி. ஓர் அறையில் பிணங்கள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய் கிடக்கின்றன. மெலிந்து காணப்பட்ட ஒரு பெண் அந்த அறையை சுற்றி சுற்றி வருகிறாள். அவளது கைகள் மார்பை அறைந்தபடி உள்ளன. ஐயோ ஐயோ என்ற கதறல் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கிறது. இன்று இந்த பாடலை படித்த பொழுது அந்த ஐயோ என்ற கதறல் அதே வீச்சுடன் ஒலித்து கனமேற்றுகிறது மனதை. இறந்தது யார் என நமக்கு தெரியாது. அவளது கணவனாக இருக்கலாம். மகனோ மகளோவாக இருக்கலாம். அல்லது இவர்கள் அனைவருமாக.

அன்றிரவு அந்த பெண் எங்கிருந்திருப்பாள்? என்ன நினைத்திருப்பாள்? அவளும் இப்படித்தானே ஆற்றாமையில் சென்று முட்டியிருப்பாள்? அவளது துயரறியாது உறங்கும் இந்த உலகே பகையாக தோன்றியிருக்காதா அவளுக்கு?

பிரிவு ஓர் இரவு மிருகம். அது தனது ஆதிக்கம் முழுவதையும் மகா வீரியத்தோடு செலுத்திக் கொண்டிருக்கும் வரையில் முடிவின்றி நீளும் உறக்கமற்ற இரவுகளும், விடியலுக்கான காத்திருப்பும் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும் போலும்.

வெளியெங்கும் நினைவின் திறவுகோல்கள்

அந்த இடம்

போகும்போது
உன்னுடன் கொண்டு
வந்த எல்லாவற்றையும்
எடுத்துக் கொள்கிறாய்

ஆனால்
அந்த இடம் மட்டும்
அப்படியே எஞ்சிவிடுகிறது

நீயும் கொண்டு வராத
ஏற்கனவே இருந்துமிராத
அந்த இடம்.

- மனுஷ்யபுத்திரன்

காதலோ, நட்போ, உறவோ, உயிரோ எதுவாயினும், நாம் நேசித்த அல்லது நம்மை நேசித்த ஒன்று இல்லாமலாகும் போது இப்படி ஒரு வெற்றிடம் உருவாவது தவிர்க்க முடியாததாகிறது.  அகப்பட்ட இரையை வெகு நிதானமாய் விழுங்கத் தொடங்கும் பாம்பைப் போல… வெட்டுப்பட்ட காயத்தினின்று உடலெங்கும் பரவத் தொடங்கும் வலியைப் போல, வாழ்வின் எஞ்சிய பகுதிகள் அனைத்திலும் விரவத் துவங்குகிறது இழப்பின் துயரம்.

"வெளியெங்கும் நினைவின் திறவுகோல்கள்" என்பார் சித்தார்த். நிஜம் தான். மண்ணூன்றிக் காத்திருந்த வித்து மழையின் எந்தத் துளி பட்டு முளைவிட்டதென்பதை அறியவியலாதது போலவே, மனதில் புதைந்த துயரங்கள் நினைவின் எந்தக் கொழுமுனையில் சிக்கி மேலெழும் என்பதை எவராலும் அறிய முடிவதில்லை.  எங்கெங்கோ அறுபட்டு விழுந்த நினைவின் கண்ணிகளை, எதோவோர் புள்ளியில் நின்றபடி இடையறாது கோர்க்க முயன்று கொண்டேயிருக்கிறது மனதின் மாயக் கரம் ஒன்று.

எங்கு சென்றாலும் சமுத்திரத்தின் இரைச்சலை சுமந்து செல்லும் சங்குகளைப் போன்றே எத்தனை ஆண்டுகள் கடந்தும் மனித உணர்ச்சிகளை சுமந்து திரியும் நம் செவ்விலக்கியங்கள் அதிகம் பிரதிபலிப்பது இழப்பின் பெருவலியை மட்டுமே என்பேன் நான். சங்க இலக்கியங்களில் பிரிவையும் இழப்பையும் சொல்லும் பாலைப் பாடல்களே மிகுதியும் இடம்பெற்றிருப்பதற்கான காரணம் எதுவாக இருக்கக் கூடும்? 'சொற்களின் அகல் ஏற்றி எத்தனை திருக்கார்த்திகை!' என்பார் கல்யாண்ஜி. எத்தனை முறை மாய்ந்து மாய்ந்து சொன்னாலும் வலிகளை வார்த்தைகளில் வடிப்பது சிரமம் தானில்லயா? மீண்டும் மீண்டும் சொல்ல முயன்று சொல்ல முடியாமல் போன இயலாமை தான் நம் முன்னால் பாடல்களாய் உருப்பெற்றிருக்கின்றனவோ? அப்படி ஒரு இயலாமையின் பரு வடிவம் தான் இந்தப் பாடலும்.

"இளையோர் சூடார் வளையோர் கொய்யார்
நல்லியாழ் மருப்பின் மெல்ல வாங்கிப்
பாணன் சூடான் பாடினி அணியாள்
ஆண்மை தோன்ற ஆடவர்க் கடந்த
வல்வேற் சாத்தன் மாய்ந்த பின்றை
முல்லையும் பூத்தியோ ஒல்லையூர் நாட்டே?"


- புறம் 242

வலிமையான வேலும் வீரமும் கொண்ட சாத்தன் என்பவன் இறந்துவிட்டான். அவன், 'ஆண்மை தோன்ற ஆடவர்க் கடந்தவன்'.  ஆண்மை என்ற சொல்லுக்கு ஆளும் தன்மை என்பதே சரியான பொருள். ஆள்வது என்பது அடக்குமுறையோ அடிமைப்படுத்துவதோ அல்ல. அன்பாலும் அழகாலும் குணத்தாலும் திறமையாலும் மனத்தாலும் மொழியாலும் நம்மை தினமும் ஆள்பவர்கள் எத்தனையெத்தனை பேர்!  அப்படி ஆளும் தன்மையே ஆண்மை. அத்தகைய ஆண்மை விளங்க, தன்னையொத்த பிற ஆடவர்களை எல்லாம் கடந்து முதன்மையானவனாய் முன் நின்ற சாத்தன் என்பவன் இறந்து போய் விட்டான்.

அவனை இழந்த துக்கம் ஊர் மக்களை இருள் போல் சூழ்ந்திருக்கிறது. ஒல்லையூர் என்னும் அவ்வூரிலிருக்கும் எந்த இளம் பிள்ளைகளும் இன்று பூப்பறித்து சூடிக் கொள்ளப் போவதில்லை. வளையல்களை அணிந்த மகளிர் எவரும் பூக்கொய்து தொடுக்கப் போவதில்லை. நல்ல யாழினை இசைக்கும் பாணனோ(இசைப் பாடகன்) அவன் துணையான பாடினியோ பூவை அணிந்து கொள்ளப் போவதில்லை. இப்படி எவருக்கும் பயனற்ற அகால வேளையில் முல்லையே  நீ எதற்காகப் பூத்தாய்? என்கிறார் புலவர்.

இலையில் தேங்கிய மழைத்துளிகளாய்  பாடலின் கடைசி வரியில் எப்போதும் துயரம் சொட்டியபடியிருக்கிறது. முல்லை மலர்வதைப் பார்த்ததுண்டா நீங்கள்? முதலிரண்டு இதழ்கள் விரிந்ததும் அம்முகையில் ஒரு மென்னகை.. மெல்லியதாய் ஒரு முறுவல் தோன்றுவது போலிருக்கும்! ஊர் முழுவதும் சோகத்தில் மூழ்கியிருப்பதை அறியாமல் அப்பூ எப்போதும் போல அன்றும் புன்னகைக்கிறது. தாய் இறந்ததை அறியாமல் அவள் அருகிலேயே சிரித்து விளையாடும் பிள்ளையைக் கண்டாற் போல பூவைக் காணுந்தோறும் புலவரின் நெஞ்சம் துக்கத்தில் விம்முகிறது..  'முல்லையும் பூத்தியோ ஒல்லையூர் நாட்டே?'

சாத்தனுக்கும் இப்பாடலை எழுதிய குடவாயிற் கீரத்தனாருக்கும் என்ன உறவென்பதற்கான தடயங்கள் எதுவும் பாடலில் இல்லை. நாற்புறமும் சட்டமிட்ட ஓவியத்தைப் போல ஒரு காட்சித் தீற்றலையும் அதிலிருந்து வானமாய் விரியும் வாசக வெளியையும் கொண்டிருக்கும் இப்பாடலை 'உலக இலக்கியத்தில் சேர வேண்டிய பாடல்' என்கிறார் எழுத்தாளர் சுஜாதா.

தன்னை ஓர் மரபுநேசன் என்று கூறிக்கொள்ளும் சுஜாதா, குறுந்தொகைக்கும் புறநானூற்றிற்கும் எழுதியிருக்கும் எளிய உரை நூல்கள், (401 காதல் கவிதைகள், புறநானூறு : ஓர் எளிய அறிமுகம்) சங்க இலக்கியத்தின் மீது முதற்கட்ட வாசிப்பை நிகழ்த்த விரும்பும் ஆரம்ப வாசகருக்கு புதிய வாசற்திறப்பாக அமையக் கூடும். (கவனம்.. இப்பரிந்துரை முதற்கட்ட வாசிப்பிற்கு மட்டுமே!)

உறக்கமற்ற காத்திருப்பு - 1

குறுந்தொகையை வாசிக்க ஆரம்பித்த பொழுது அதன் வீரியம் என்னை அலைகழித்தது. எங்களை பிரித்த மிக நீண்ட காலவெளியான 2000 வருடங்கள் அதற்கு ஒரு பொருட்டாகவே இருக்கவில்லை. புத்தகம் ஒன்றின் பாதிப்பில் உறக்கம் கொள்ளாது தவித்த இரவில், நானும் காயத்ரியுமாய் சீறும் கடல் அலைகளின் முன்பாக நிற்கையில், மகனை பிரிந்த தாயினை திரைப்படம் ஒன்றில் காண நேர்கையில்... என எதிர்பாரா தருணங்களில் எல்லாம் என் முன் வந்து நின்றது குறுந்தொகை.

காதலர்களால் மட்டுமே காத்திருப்பை அதன் முடிவிலா வடிவில் உணர முடியும் என நான் அறிந்த நாளில், குறுந்தொகை எனக்கு மிக மிக அருகில் வந்துவிட்டிருந்தது. குறுந்தொகையை எனது அப்போதைய மனம் காத்திருப்பின் வாக்குமூலங்களின் தொகுப்பாக கண்டது. அந்த உந்துதலில் காத்திருப்பின் வலி ஏறிய குறுந்தொகை பாடல்களை தொகுத்து ”பண்புடன்” குழுமத்தில் இட்டேன். அதை தொடர் பதிவாக இங்கே இடுகிறேன்.

 நெய்தல் - தலைவி கூற்று


நள்ளென் றன்றே யாமம் சொல்லவிந்
தினிதடங் கினரே மாக்கள் முனிவின்று
நனந்தலை உலகமும் துஞ்சும்
ஓர்யான் மன்ற துஞ்சா தேனே.

-பதுமனார்.

நள்ளென்றன்றே யாமம் - வந்துவிட்டது இரவு.

சொல் அவிந்து இனிது அடங்கினரே மாக்கள் - சொற்கள் இல்லாதாகி மக்கள் இனிதாய் உறங்கிவிட்டனர்.

முனிவின்று நனந்தலை உலகமும் துஞ்சும் - கோபமோ வெறுப்போ இல்லாது நிம்மதியாக முழு உலகமும் உறங்குகிறது.

ஓர் யான் மன்ற துஞ்சாதேனே - நான் ஒருவள் மட்டும் உறங்காமல் இருக்கிறேன்.

இந்த கவிதை காத்திருப்பை பற்றித்தான் பேசுகிறது என்றே நம்புகிறேன். உலகம் முழுதும் உறங்குகையில் உறக்கம் கொள்ளாமல் தவிக்கும் ஒரு மனதின் புலம்பல் இந்த கவிதை. பெரும்பாலான குறுந்தொகை பாடல்களை போல இந்த பாடலும் மிக மிக குறைந்த புள்ளிகளை கொண்டு வரையப்பட்ட கோலமே. தகவல் என்று என்ன இருக்கிறது இந்த பாடலில்?  நீங்களெல்லாம் தூங்குகிறீர்கள்... நான் மட்டும் தூங்காதிருக்கிறேனே என்கிறாள்/ன். இப்பாடலை சுற்றி உள்ள தலைவி கூற்று, நெய்தல் திணை போன்ற மீதகவல்களை (metadata) எடுத்துவிடலாம். என்ன எஞ்சுகிறது? நாம் நம் அகம் கொண்டு கடக்கக்கூடிய ஒரு கவியனுபவம் மட்டும். அங்கிருந்து நாம் செல்லக்கூடிய தூரத்தை தீர்மானிப்பது நாமே. நாங்கள்  இக்கவிதை குறித்து பேசிக் கொண்டிருந்த போது தோன்றியவை...

* மக்கள் சொல்லவிந்தடங்கினரே என்று ஏன் சொல்ல வேண்டும்? இவளது மனதினுள் ஓயாமல் சொற்கள் பெருகியபடியே இருப்பதனால் தானோ?


* சொல்லற்ற தன்மையும், நிம்மதியான உறக்கமும் எனக்கு மட்டும் ஏன் வாய்க்கவில்லை என்ற துக்கம், அதற்கு என்ன அல்லது யார் காரணம் என்ற கேள்வி இந்த தலைவிக்கு மட்டும் உரியது தானா? நம்மில் ஒவ்வொருவரும் எதோவோர் பொழுதில் இத்துக்கத்தை உணர்ந்ததில்லையா?

* சிறிய சாளரம் வழியாக வானத்தை வேடிக்கை பார்ப்பது போல.. அவளது வாழ்க்கையை நாம் பார்க்க வாய்த்த சிறிய சன்னலே இந்த பாடல்.

* அந்த சன்னல் வழியாக  நாம் பார்க்கின்ற வாழ்க்கை ஆச்சரியகரமாக நம் வாழ்க்கையை போலவே இருக்கின்றது.. வானம் எல்லோருக்கும் ஒன்று தானே?

பேசி முடிக்கையில் முத்தாய்ப்பாய் ஒன்று தோன்றிற்று. கவிதையை வாசித்தல் என்பது அக்கவிதையின் பல்வேறு வகையான சாத்தியங்களை கண்டடையும் முயற்சி தானேயன்றி முழுமையான புரிதல் எவருக்கும் சாத்தியமில்லை.. படைப்பாளிக்கும் கூட.

இரண்டாம் நுழைவாயில் (அல்லது) ஒற்றையடிப் பாதைகள்

இப்பொழுது எழுதிக்கொண்டிருக்கும் இந்த கட்டுரையை என் கணிணியில் சேமிக்க வேண்டும். கட்டுரைகளை சேமித்து வைப்பதற்கென்று “கட்டுரைகள்” என்ற அடைவை (folder) உருவாக்கி இருக்கிறேன். இந்த கோப்பை இன்றைய தேதியிட்டு அந்த அடைவினில் சேமித்து வைத்துவிடலாம். ஆனால், இக்கட்டுரையில் நான் ரசித்த சில கவிதைகள் மேற்கோள் காட்டப்பட்டிருக்கின்றன. எனக்கு மிகவும் பிடித்த கவிதைகளுக்கு என்று வேறு ஒரு அடைவு உள்ளது என் கணிணியில். கவிதைகளை அங்கு தான் சேமித்து வைப்பது வழக்கம். இக்கோப்பு ஒரே சமயம் கட்டுரையாகவும் கவிதையுமாக இருக்கிறது. இப்போது என்ன செய்ய ?

இப்பிரச்சனை நம் பெரும்பாலான பழந்தமிழ் பாடல் தொகுப்புகளுக்கும் பொருந்தும் என்று தோன்றுகிறது. சங்க இலக்கியம் என்பது 2700 தனிபாடல்களின் தொகுப்பு. வசதிக்கான எட்டுத்தொகை என்றும் பத்துப்பாட்டு என்றும் தொகுத்து வைத்திருக்கின்றோம். ஆனால் இத்தொகுப்புகளுக்கு தேவைக்கதிகமான முக்கியத்துவத்தை அளிக்கும் தோறும் படைப்புகளின் தனித்துவத்தினை மறைக்கின்றோம். திருக்குறளை இன்னும் நீதி நூல் என்றே தொகுத்து வைத்திருக்கிறோம். மென்மையான சிறு பூனைக்குட்டி, மிருகம் என்ற சொல்தான் அதற்கு எத்தனை பாரம்! என்று ஒரு முறை எழுதினார் ஜெயமோகன். அது போல “கண்களவு கொள்ளும் சிறுநோக்கம் காமத்தில் செம்பாகம் அன்று பெரிது” என்ற அற்புத கவிதையின் மேல் “நீதிநூல்” என்ற அடையாளம் எத்தனை பாரமாய் தெரிகிறது... புறப்பொருளை பற்றி மட்டுமா பேசுகிறது புறநானூறு? எத்திசை செலினும் அத்திசை சோறே என்று ஔவை கூறும் பொழுது மிக மிக அந்தரங்கமான அவளது செருக்கும் அல்லவா வெளிப்படுகிறது? ”செங்களம் பட” என்று தொடங்கும் குறுந்தொகை பாடல் உக்கிரமான ஒரு போர்காட்சியை நம்முன் நிகழ்த்திக்காட்டுகிறது. சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். படைப்புகளின் பல்வகையான அடையாளங்களை காண மறுத்து ஒற்றை அடையாளத்தை அதன் மீது ஏற்றுவது என்பது அப்படை ப்பின் மீது நிகழ்த்தப்படும் வன்முறையாகவே இருக்கும்.

இக்கட்டுரையை என் கணிணியில் சேமிக்கும் பிரச்சனைக்கு வருவோம். இப்பொழுது என் கணிணியில் Leap என்ற ஒரு மென்பொருளை நிறுவியுள்ளேன். இது கோப்புகளின் மீது குறிச்சொற்களை ஏற்ற உதவுகிறது. இம்மென்பொருளின் துணைகொண்டு, எனது கட்டுரையின் மீது இரண்டு குறிச்சொற்களை ஏற்றிவிடலாம் - ”கட்டுரை”, “கவிதை” என்று. இனி இக்கோப்பை நான் எங்க வேண்டுமானாலும் சேமித்துக்கொள்ளலாம். இந்த கோப்பை அடைய எனக்கு இப்பொழுது இரண்டு வழிகள் உள்ளன. ”கட்டுரை” என்றோ “கவிதை” என்றோ தேடி இக்கோப்பை அடையலாம். இந்த கட்டுரையில் ஜெயமோகனின் ஒரு வரி மேற்கோள் காட்டப்படுவதால் “ஜெயமோகன்” என்ற குறிச்சொல்லையும் ஏற்றிவிடலாம்.

இதையே நம் கவிதைகளுக்கும் செய்யலாம். படைப்பு என்பது ஒரு பெருவனம். நாம் படைப்புகளை தொகுக்கும் முறை அவற்றை சுற்றி பெருமதில்களை எழுப்பி ஒற்றை நுழைவாயிலை கொஞ்சமாக திறந்து வைக்கிறது. ஒரு தனி மனிதனாக நான் அந்த பெரு வாயிலின் முன் நிற்க அஞ்சுகிறேன். திருக்குறள் ஒரு நீதிநூல், புறப்பொருள்களை பற்றி பேசுவது புறநானூறு, அகப்பொருள்களை பற்றி பேசுகிறது அகநானூறு போன்ற பொதுப்படையான அடையாளங்களை தாண்டி பார்க்க பழகிக்கொண்டால், அந்த பெரு மதில் இல்லாதாகி அந்த வனமே நம்முன் நிற்கும். வனத்திற்கு ஏது வாசல்? ஒவ்வொரு கவிதைக்கும் அதன் தனித்துவமான அடையாளங்களை குறிச்சொற்களாக ஏற்றி வைத்தால் பல்வேறு விதமான வாசிப்புகளை நிகழ்த்த ஏதுவானதாக இருக்கும். ஒவ்வொரு குறிச்சொல்லும் அந்த கவிதையெனும் வனத்தினுள் செல்லும் ஒற்றையடி பாதை. யாரும் எப்படியும் நுழையலாம். உள்நுழைந்த பின் உங்கள் வாழ்வு உங்களுக்கு அளித்த அனுபவங்களின் துணை கொண்டு புதிய பாதைகளை நீங்களே உருவாக்கிக்கொள்ளவும் செய்யலாம்.

பழந்தமிழ் பாடல்களின் மீது நானும் காயத்ரியும் நிகழ்த்தும் வாசிப்பை பதிவு செய்யவே இத்தளத்தை துவங்கியுள்ளோம். எங்களின் வாசிப்பு அந்த பாடல்களுக்குள் நுழையும் ஒற்றையடி பாதைகள் மட்டுமே. ஒரு தனி மனிதன், வனம் காண ஒற்றையடி பாதைகளே போதுமானது, பெருவழிகள் தேவையில்லை.

போர்க்களத்தில் பூத்திருக்கும் ஒற்றைப் பூ!

அன்றாட அலுவல்கள் அல்லது பிரச்சினைகளின் கரங்கள் பிடரி பிடித்து உந்த, இலக்கற்று சாலையில் விரைந்து கொண்டிருக்கையில், எதேனுமோர் வீட்டின் வாசலில் கொடியில் காயும் குட்டி குட்டி உடுப்புகளைப் பார்த்ததும் சட்டென்று இறுக்கம் தளர்ந்து மனதிற்குள்ளாக மென்மையாய்ப் புன்னகைத்துக் கொள்ளும் தருணம் என்றாவது உங்களுக்கு வாய்த்திருக்கிறதா? எவர் வீட்டு வாசலிலாவது நுழையுமுன்பாக அங்கு சிதறிக் கிடக்கும் சின்னஞ்சிறு செருப்புகளைக் கண்டதும், வெறுங்கையோடு வர நேர்ந்துவிட்ட உங்கள் மறதிக்காக நீங்கள் வருந்தியதுண்டா? சிறு குழந்தைகள் இருக்கும் வீடுகளுக்கு எளிதில் தொலைபேசி விடவோ, அவற்றின் அழைப்பு மணிகளைச் சட்டென உபயோகித்து விடவோ முடிவதில்லை. நாம் அழைக்கும் நேரம் அப்பிள்ளைகள் உறங்கும் நேரமாய் இருந்துவிடக் கூடாதே என்ற பதற்றம் விரல் நுனிகளுக்குள் எப்போதுமிருக்கிறது.

குழந்தைகள் கலைக்கக் கலைக்க வீடுகள் ரம்மியமாகிக் கொண்டே இருக்கின்றன. கிறுக்கல்களாலும் கீறல்களாலும் புனிதமிழக்கும் சுவர்கள், தேர்ந்த அனுபவசாலியின் முதிர்வைப் பெறுகின்றன. பொம்மைகளுக்கு நிகரான மதிப்பு கரண்டிகளுக்கும் இதர பாத்திரங்களுக்கும் வழங்கப்படுகிறது. எவர் அனுமதியுமில்லாமலேயே வண்ணங்களாலும், முதிரா இளம் வார்த்தைகளாலும் நிறையத் தொடங்குகிறது வீடு.

எனக்குக் குழந்தைகளைப் பிடிக்கும். அவர்கள் அருகிருக்கும் நேரங்களில் நான் சகல ஞானங்களும் வித்தைகளும் அறிந்த மேதையாகி விடுவேன். சில நேரங்களில் கைகளுக்கு பதிலாய் வெண்மையான பெரும் சிறகுகளோ, அமர்ந்திருக்கும் இடத்தில் தாமரையாலான உயர்ந்த பீடமோ கூட முளைத்திருக்கும். சொல்லும் கதைகள் அனைத்திலும் அவர்கள் மனதில் விதைக்கத் தகுந்த மிகச் சிறந்த நீதிகள் நிச்சயம் இருக்கும். ஆனால் சித்து அப்படியில்லை. அவரைச் சந்திக்கும் பிள்ளைகள் என்ன உயரமோ அதே அளவில் தன் உயரமும் இருக்கும்படியாய் பார்த்துக் கொள்வார். குழந்தையிடம் தன் சுட்டு விரலைக் கொடுத்து நடை பழகச் செய்வதைக் காட்டிலும், அதன் கைகளில் சிக்கி நாளெல்லாம் இழுபட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொம்மைகளில் ஒன்றாய் இருப்பதிலேயே அவருக்கு விருப்பம் அதிகம். தமிழ் கூறு நல்லுலகம் தன் கவிதைகளில் காதலைப் பிரதிபலித்த அளவிற்கு குழந்தைமையைப் பிரதிபலிக்காது போனதில் அவருக்கு வருத்தங்கள் மிகவுண்டு.

பட்சிகள் துயிலெழாத கருக்கலில்
முடிகின்றன பயணங்கள்.
மூடுபனியில் மூழ்கிய வீட்டின் கதவுகள்
திறக்கையில்
கீச்சு மொழிபேசி எழுப்பி விடலாம்
விடிவிளக்கின் ஒளிவீச்சில்
துயிலும் என் உயிர்க்குஞ்சை.
திரள்கனவில் கடவுளோடான
வாதத்தில் எப்போதும் வெல்பவளுக்கு
தோல்வியின் உக்கிரத்தில்
அவர் விடுக்கும் சாபமே பசியாக
நிந்திக்க இயலாமல்
அலறியழுது தாய்மடி அடைவாள்.
பசி தணிய ஊசலாட்டமாய்
மாராப்பினுள்ளும் புறமும்
தலையசைத்து
அடுத்தொரு மாயவாதம்
தன் தாயோடு அவள் நிகழ்த்துகையில்
கூட்டினுள் நுழைவேன். 
அதுகாறும்
பனி தின்னட்டும் என் பாழுடலை 

தனக்கு மிகப் பிடித்த குழந்தைக் கவிதையென பாம்பாட்டிசித்தனின்,  பனிமொழி என்ற இந்தக் கவிதையை அவர் எனக்கு அறிமுகம் செய்த போது, நான் பதிலாய்க் கொடுத்த பழங்கவிதை இது.

போரும், வீரமும், யாசகக் குரல்களும், அறைகூவல்களும், அறிவுரைகளுமாய் நிரம்பி வழியும் புறநானூற்றில், புற்களிடையே பூத்த ஒற்றைப் பூவாக தலையுயர்த்தி நிற்கும் இப்பாடலை பார்க்கும் ஒவ்வொரு முறையும் பாண்டியன் அறிவுடை நம்பியை நினைத்து வியப்படையாமல் இருக்க முடிவதில்லை.

"படைப்புப்பல படைத்துப் பலரோடு உண்ணும்
உடைப்பெருஞ் செல்வர் ஆயினும், இடைப்படக்
குறுகுறு நடந்து, சிறுகை நீட்டி,
இட்டும், தொட்டும், கவ்வியும், துழந்தும்
நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்,
மயக்குறு மக்களை இல்லோர்க்குப்
பயக்குறை இல்லைத் - தாம் வாழும் நாளே."


- புறம் 188

செல்வங்கள் பல பெற்று, தினமும் பல நூறு பேருக்கு உணவு படைத்து தானும் சேர்ந்து உண்ணும் பெருஞ்செல்வந்தர்களாய் இருந்தாலும், உண்பவர்களின் வரிசையினூடே குறுக்கும் நெடுக்குமாய் தளர் நடை நடந்து, எவர் இலையிலேனும் உள்ள உணவினைத் தன் சின்னஞ்சிறு கைகளை நீட்டித் தொட்டும், அள்ளி எடுத்தும், அன்னப் பருக்கைகள் சுற்றிலும் சிதற கைகளால் துழாவியும், நெய்யிட்டுப் பிசைந்த அவ்வுணவை வாயைத் தவிர்த்து உடம்பின் இதர பகுதிகளில் சிந்திக் கொண்டும்.. மனம் மயக்கும் பிள்ளைச் செல்வத்தைப் பெறாதோர்க்கு தாம் வாழும் நாளில் பெறக் கூடிய பேறு வேறொன்றும் இல்லை என்கிறது பாடல்.

இப்பாடலுக்கு வயது ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் வருடங்கள்! கவிதையினூடே 'குறுகுறு நடந்து, சிறுகை நீட்டி, இட்டும், தொட்டும், கவ்வியும், துழந்தும், நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்..'  குறும்புகள் செய்யும் குழந்தைக்கும்  இவ்வரிகளில் பொங்கித் ததும்பும் குழந்தைமைக்கும் வயது ஏது?

நுழைவாயில்

'ஒத்த ரசனையுள்ளவர்கள் ஒன்றாய் இணைந்து வாழக் கிடைக்கும் வாழ்க்கை அதிர்ஷ்டவசமானது' என்பேன் நான். 'அபாரமான யதேச்சையன்றி வேறில்லை' என்பார் சித்தார்த். எதுவாயிருப்பினும் குறுந்தொகையில், இன்றளவும் இரவில் உறங்காதே விழித்திருக்கும் தலைவியுடனும்,  ஐங்குறுநூற்றில், பிள்ளைக்குப் பாலூட்டும் மனைவியைப் பின்னிருந்து ஆதுரமாய் அணைத்துக் கொள்ளும் அன்பான தலைவனுடனும், புறநானூற்றிலிருந்து 'எம்முளும் உளன் ஓர் பொருநன்' என பெருமிதக் குரலெழுப்பும் அவ்வையுடனும், மையோ மரகதமோவென ஐயப்படுத்தும் நிறங்கொண்ட இராமனுடனும், கண்ணன் என்னும் கருந்தெய்வத்தின் காட்சி பழகிக் கிடக்கும் கோதையுடனும்,  காதலாகிக் கசிந்து கண்ணீர் மல்கும் தேவாரக் குரவர்களுடனும் நாங்களும் கூடி அமர்ந்து உரையாடக் கிடைக்கும் மணித்துளிகள் ஒவ்வொன்றும் அதிஉவப்பானவை.

ஓயாது அலைவுறும் அலைகளைக் காண்கையில், 'யார் அணங்குற்றனை கடலே?' என கவலை தோய வினவத் தோன்றுவதும், தனித்திருக்கும் இரவுகளில் 'கொன் ஊர் துஞ்சினும் யாம் துஞ்சலமே' என்று குறுஞ்செய்தி அனுப்பிக் கொள்ள இயல்வதும், இடைப்பட்ட இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளை முற்றிலும் இல்லாமலாக்கி விடுகின்றன இல்லையா? என்றோ எவரோ எழுதி வைத்த ஓவியத்தில் நம் முகம் இருப்பது எத்தனை ஆச்சரியகரமானது! எவருடைய சுயசரிதையிலோ நம் வாழ்க்கை இருப்பதைப் போல.. வாசிக்கும் போதெல்லாம் மீண்டும் மீண்டும் இவ்விலக்கியங்கள் தோற்றுவித்துக் கொண்டேயிருக்கும் பெருவியப்பினை, எக்காலத்தும் மனித உணர்வுகளோடு மிகவியல்பாய் அவை உருவாக்கிக் கொள்ளும் அளப்பரிய நெருக்கத்தினை எங்களால் இயன்ற அளவு இணையத்தில் பதிவு செய்யும் முயற்சியே இந்த அணிலாடு முன்றில்.

பழந்தமிழ் இலக்கியங்களின் பழமை அவற்றின் வயதில் இருக்கிறதேயன்றி அவை காட்டும் வாழ்க்கையில் இல்லை என்பது எங்களின் ஒருமித்த கருத்து. அதனால், நாங்கள் புரிந்து கொண்டவற்றை பிறருக்கும் எளிதாய்ப் புரிவிக்க வேண்டுமென்ற விருப்பு, இலக்கிய மதிப்பு ஒவ்வொன்றையும் விழிகள் விரிய சுட்டு விரல் நீட்டிச் சுட்டிக் காட்டும் வியப்பு.. இவைகளே இவ்வலைப்பூவின் அஸ்திவாரங்களாய் அமைகின்றன.

இது நானும் என் கணவர் சித்தார்த்தும், இதனை வாசித்துக் கொண்டிருக்கும் நீங்களுமாய் இலக்கியங்களின் முன்னிலையில் ஒன்றாய்ச் சந்திக்கும் களம். இலக்கியங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள, பரிமாறிக் கொள்ள, விளக்க, விவாதிக்க விரும்பும் அனைவருக்குமான தளம். வாருங்கள்.. உவப்பத் தலைக் கூடி உள்ளப் பிரிவோம்.

பிரியங்களுடன்...

காயத்ரி - சித்தார்த்